(Fat Juliette: killing my feeder, Nederlandse vertaling door Maaike Dubois)
Julia Goodman trouwde, beminde en vermoordde een vetfetishist en schreef er een boek over.
“Ik ontmoette Danny toen ik zeventien jaar oud was. Hij vond me prachtig, zei hij, niet ondanks maar vanwege mijn ronde vormen.“ Wie de achterflap heeft gelezen zet zich bij de zoete openingszin van Dan maak je maar trek direct schrap. Dit loopt fout af, want dit is het waargebeurde verhaal van Amerika’s bekendste feedee, Julia Goodman, een jonge vrouw van bijna 290 kilo die haar man bewust dooddrukte.
‘A Shocking Story!’, prijkt de goudkleurige stempel op de cover van Engelstalige editie, een kwalificatie waar de Nederlandse uitgever Buzz gelukkig niet in mee is gegaan. Dan maak je maar trek is namelijk geen sensatieliteratuur maar een integer persoonlijk verslag van een Shakespeariaans liefdesdrama.
Een leerzaam boek ook. In de gangbare opvatting zijn feeders daders van de sneue soort. Nietige mannetjes wiens lust voor het lillende vlees wortelt in een ziekelijke zucht naar macht door middel van immobilisering en dehumanisering – dat werk. Die opvatting bepaalt ook de perceptie van de feedees: vrouwen die zich vol laten stoppen met lekkers genieten eigenlijk van de aandacht, van het idee ze belangrijk genoeg zijn om kapot gemaakt te worden. Goodman nuanceert dat beeld.
Dan maak je maar zin is het verhaal van een opgewekt meisje dat verliefd wordt op een oudere man en daarmee trouwt. “Ik was geen onzeker vogeltje”, zo benadrukt Goodman, “ik vond hem echt leuk. Grappig, onderhoudend en ook wel schattig door zijn tengere lijfje”. Julia, dan 17, is mollig maar staat vol in het leven. Dat verandert als ze door een knieblessure haar ambitie om professional cheerleader te worden geknakt ziet. Goodman wordt somber en begint te eten. Dan gaat het hard bergafwaarts. “Eating became stuffing, food an obsession”. Echtgenoot Danny worstelt met zijn gevoelens, hij wil Julia steunen in haar strijd tegen de depressie maar geniet tevens met volle teugen van de extra kilo’s en rollen. In eerste instantie nog heimelijk, maar al snel ontfermt Danny zich over de boodschapppen. Koekjes. IJs. Taarten. Hot dogs. Chili burgers. “Er was altijd wel wat te vieren. Ik at voor mezelf, maar ook voor Danny. Ik zag dat hij er gelukkig van werd. Ik wilde er voor hem zijn, zoals hij er ook voor mij was.”
Goodman omschrijft de eerste vier jaar van het huwelijk als liefdevol en relatief ongecompliceerd, ondanks haar vaak lange perioden van neerslagslachtigheid. Dat verandert in de zomer van 2008, als Julia, inmiddels 210 kilo en nog nauwelijks in staat zichzelf te vervoeren, op advies van haar psychiater een aanvalsplan lanceert tegen haar zwaarlijvigheid. Haar echtgenoot is geschokt. Julia rekent erop dat de boosheid en vooral het intense verdriet plaats zullen maken voor berusting. Maar zo ver zal het nooit komen. Als Danny na maanden nog steeds ontroostbaar is, maakt Julia een life changing decision. Ze kiest voor een leven als feedee. Goodman en haar man werken vanaf dan samen “liefdevol, standvastig en bijna wegtuigelijk” aan de voltooing van hun macabere project. Danny voedt, verzorgt en verschoont zijn suikerprinses. Julia eet.
Het verhaal neemt een dramatische wending op 27 januari 2009. Danny’s onderarm raakt bij het verzorgen van Julia’s doorligplekken bekneld onder het lichaam van zijn vrouw. Een in eerste instantie wat koddige situatie, schrijft Goodman, maar al snel wordt duidelijk dat de bedlegerige Julia geen kant op kan.
“Na 127 uur zat Danny nog steeds vast. We waren moe. Maar belangrijker, we voelden dat de rap slinkende voorraad KitKats, milkshakes en koude corndogs niet voldoende was om ons beiden te blijven voeden. En toen gebeurde het. Danny maakte het ultieme gebaar, gedecideerd maar zonder het uit te spreken. Zijn arm verslapte. Hij gaf een knikje, kuste mijn hand en legde zijn hoofd op het kleine stukje lichaamsvrije matras. Ik verzamelde al mijn krachten en rolde naar links. Langzaam sloot ik mijn lieve, zorgzame, toegewijde Danny in mijn lichaam.”
Julia Goodman heeft met Fat Juliette een onamerikaans boek geschreven. Ingetogen, intelligent en bovenal niet berekenend. In een interview met nieuwszender WWHGDT, het enige dat ze heeft gegeven, stelde Goodman dat zij nooit heeft willen nadenken over de consequenties van haar boek, zelfs niet over de gevolgen van de openhartigheid waarmee ze spreekt over het fatale moment. Goodman mengt zich niet in de opnieuw opgelaaide discussies over de nationale eetcultuur, ze wil niet dat het boek verfilmd wordt, en wacht de uitkomst van het strafrechtelijk vooronderzoek naar de dood van Danny gewoon af.
“Er is vooral het gemis”, zei Goodman tegen de interviewer, “Ik mis mijn man iedere dag. Ik wil het de buren niet kwalijk nemen dat zij de politie hebben gebeld, maar er gaat geen dag voorbij zonder dat ik denk: ik hoor bij Danny te zijn”.
jaccovanuden.com 