Bieberbildung

Ik heb het altijd vol ongeloof en met nauwelijks verholen minachting aangehoord. Ouders die met droge ogen bekennen dat hun kroost zelf mag bepalen wat er uit de speakers stroomt. Wanneer volgroeide individuen K3 “best vrolijk” vinden of Dirk Scheele tijdens de zondagse autoritten naar oma “niet eens meer horen”, dan getuigt dat natuurlijk van veel meer dan slechte smaak. Ze diskwalificeren zichzelf als geschikte vaders en moeders.

Vergeet films. De echte Bildungswinsten worden geboekt op het terrein van de muzikale vorming.

Ik weet er alles van. Muzikaal huiselijk geweld uit je jeugd draag je met je mee. De non-descripte liftmuziek van mijn ouders, het door mijn zus verzamelde werk van de Dolly Dots en de Italodisco uit de kamer van mijn broer – het bleek een giftige mix die mij op een muzikaal dwaalspoor zou zetten. Kort en goed: ik heb ooit gedacht dat muziek niet beter kon worden dan wat de Dire Straits te bieden had.

Mijn kinderen hebben het maar getroffen met mij. Sinds hun vroege jeugd staan ze op een zorgvuldig samengesteld dieet van 8.0+ albums van Pitchfork.com. Op papa kun je bouwen, met een gepaste playlist voor ieder moment.

Je verantwoordelijkheid nemen als muzikale opvoeder, dat is uiteraard niet alleen maar dikke pret. Natuurlijk moet je midden in de nacht je bed wel eens uit om over wat bolletjes te aaien na een uurtje Wolves in the Throne Room voor het slapen gaan. En nee, niet iedereen vindt het correct dat roomblanke jongetjes vrolijk met Kendrick Lamar meezingen dat Every Nigger a Star is. En ja, er komt een moment dat ik het gesprek zal moeten aangaan over de vermeende misogyne teksten van huisheld Kanye.

Maar dat is allemaal klein bier – overzienbaar leed dat kan worden weggestreept tegen het belang van dat wat moet.

En dan ineens, vanuit je dode hoek: Justin Bieber. Dat Canadese pisvingertje die via de beproefde formule van zorgvuldig geregisseerd opstandig gedrag en publieke boetedoening zijn kindersterretjestatus van zich heeft weten af te schudden en nu doorgaat voor artiest. Justin F*****G Bieber. In mijn huis, op mijn Sonos.

Vormen is loslaten. Het hele idee van Bildung is dat je wezentjes voortbrengt die op een gegeven moment zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun keuzes en acties. Maar wanneer is dat moment? Schreeuwen mijn kinderen over de rug van Bieber niet om aandacht, om sturing, om muzikale voeding? Vormen is volhouden. In het belang van de kinderen. Sorry Justin.