Oorlogen

De fles overleefde de val maar compenseerde de meevaller door een dronkenmanspoor van rode wijn over de aflopende keukenvloer te trekken. Zij dook gedachteloos op het marmer om de stroom te onderbreken, hij zorgde voor natte handdoeken en droge theedoeken. Op wat functionele aanwijzingen na voltrok de schoonmaak zich in een stilte die beiden zouden benutten om te herladen.
“Ik denk dat je ook voor jezelf accepteren dat je nooit geschikt bent geweest voor het vaderschap.”
“Wellicht heb jij gewoon geen talent voor het dochterschap.”
De snelle verharding van de discussie leek hen beiden te ontgaan, of in ieder geval niet te deren. Als het erop aankwam, ging het, zoals het altijd was gegaan, om de kwaliteit van de argumenten.
“Mogelijk, maar je kunt me nauwelijks verwijten een hand te hebben gehad in mijn eigen geboorte. De keuze om mama te bezwangeren was bepaald niet weloverwogen, maar een keuze niettemin.”
Hij schoof zijn stoel verder aan en legde zijn gevouwen armen op tafel.
“Jullie liberalen hebben werkelijk geen notie van de complexiteit van de zogenaamde vrije wil, hè?”
Het was niet zijn sterkste zet van de avond, maar de wijn begon zijn werk te doen en hij wilde zo snel mogelijk naar bekend terrein.
Ze rolde vermoeid met haar ogen. “Kunnen we alsjeblieft mijn politieke oriëntatie een keer buiten beschouwing te laten?”
“Oriëntatie?” Hij gooide zijn armen in de lucht, in een ongelukkige combinatie van een wegwerpgebaar en theatrale wanhoop. “Politiek gaat over overtuigingen, niet om perspectieven. Opnieuw: jullie maken van alles een keuze. Politiek sta je voor alles wat ik veracht, maar ik hoop wel dat ik je zo heb opgevoed dat je voor je verwerpelijke zaak blijft staan als het erop aankomt.”
Ze glimlachte minzaam. “Wil je het werkelijk over mijn opvoeding hebben?”
Hij schonk zichzelf bij en concludeerde hardop dat zij nog moest rijden en morgen weer vroeg op moest. Ze liep naar het aanrecht, schonk een glas water in en ging weer tegenover haar vader zitten.

Uit Oorlogen, door Felice N. Nunes