De Argentijnse filmmaker Ramadan Marquez bepaalt opnieuw de PASH-norm. Maar is dat alles?
Na de vertoning van zijn Least Resorts op het filmfestival van Hannover in 2005 stelde Ramadan Marquez dat de post-apocalyptische survival horror wat hem betreft geen toekomst meer had, en dat hij met zijn laatste film het licht had uitgedaan voor het hele genre. Wie de surival horror ter wereld brengt mag haar ook dood verklaren, wilde de Argentijn maar zeggen. Woorden van een ziener of een self-fulfilling prophecy, feit is dat werkelijk alles na Least Resorts de bandbreedte van het illegale downloaden niet waard is.
Maar het is 2010 en alles is anders. Na een periode waarin Marquez de matig ontvangen art-house reeks Delusions produceerde en met veel kabaal scheidde van zijn partner en acteur Hugo Demaria, is hij terug met Remains of the Living. Een volbloed post-apocalyptische survival horror. Al na de eerste geruchten op het internet dat de meester weer in gesprek was Splash Eek Oh No Splatter Movies erkende Marquez heimwee te hebben en dat hij volop mogelijkheden zag zijn kindje te reanimeren.
Daarmee maakte Marquez, zeker voor eigen doen, een bescheiden inschatting van zijn kunnen want Remains of the Living is zijn beste film geworden. Toen duidelijk werd dat de PASH op zijn laatste benen liep kozen filmmakers als Jacky Watts en Luc Vandenbroecke ervoor genreconventies op de hak te nemen. Hun post-apocalyptische survival horrors met kwinkslagen, zelfspot en uitvergrotingen van de eigen middelen werkten vooral irriratie onder de fans en de critici. Wanhopig, voorspelbaar, en vooral slecht uitgewerkt. Marquez kiest een andere weg en blijft keurig binnen de grenzen die hij eind jaren tachtig zelf trok in zijn manifest ‘On the Making of Fine Post-Apocalyptic Survival Horror Films’. Zelfs binnen die kaders oogt Remains of the Livingconventioneel. Plaats van handeling is, heel onmodieus, gewoon New York en survivor Dean Coon is een blanke dertiger op de vlucht voor vleesetende mutanten – slachtoffers van, jawel, een virale chemo-nucleaire holocaust. In de beperking toont zich de PASH‑meister, moet Marquez terecht hebben gedacht. Van ‘el perfeccionista’ zijn we gewend dat alles klopt, maar in zijn laatste productie gaan alle registers open. Remains of the Living is anderhalf uur heerlijk afzien. Marquez mijdt nog steeds de tempowisseling waardoor hij de bioscoopbezoeker dwingt het spektakel in één ruk te ondergaan. Een riskante alles of niets propositie, maar Marquez “pulls it off big time!”, jubelde het doorgaans kritische filmvakblad Mas de Cine. De internationale kritieken zijn zonder uitzondering lovend: de spanning is zelfs voor de doorgewinterde ‘PASHos’ op momenten ondraaglijk, de special effects zijn goed gedoseerd en van ongekende kwaliteit en het spel van de debuterende Josh Golms is weergaloos. Zoals verwacht trok Remains of the Living in het openingsweekend in de Verenigde Staten een recordaantal bioscoopbezoekers.
Tot zover Remains of the Living de PASH-blockbuster. Maar bij Marquez is niets zoals het lijkt. Althans niet in de ogen van Jon D. Karlson van Mas de Cine. In een hoofdredactioneel commentaar stelde hij dat de ware topprestatie onder de oppervlakte wordt geleverd: “Marquez heeft twee films in één geschoten: een formidable PASH en een misschien nog wel beter beter politiek drama. Waar mindere goden zich laten verleiden tot post-apocalyptische survival horrors ‘met een boodschap’, is het bij Marquez echt twee voor de prijs van één.” Volgens de gezaghebbende Karlson, in het dagelijks leven hoogleraar filmtheorie, is Remains of the Living ook een film over de spanning tussen hoop en de kwetsbaarheid van de moed die nodig is om het verschil te maken. Marquez zelf wijst de suggestie van een dubbele bodem van de hand maar een aantal art-house bioscopen heeft het zekere voor het onzekere genomen en vertoont inmiddels Remains of the Living, veelal met inleidingen en nagesprekken. Naar verluidt worden bezoekers die voor de PASH komen, verzocht zich te wenden tot de grotere bioscopen.
jaccovanuden.com 