Een column verdient enige rijpingstijd. Je bedenkt iets op de fiets, werkt het idee uit terwijl je met je moeder belt, schrijft een eerste versie en laat die even besterven voordat je de finale versie opstuurt naar de redactie die je complimenteert met je stiptheid.
Niet deze column. De deadline kijkt over de schouders mee en bijt me venijnig toe wat ik als goed calvinist natuurlijk al lang weet: ook dit moet af.
Nu ben ik echt een calvinist en weet ik dondersgoed – vergeef me onder deze omstandigheden mijn grove taalgebruik – dat ledigheid des duivels oorkussen is. Van mij geen klaagzang over drukte in het algemeen. Deadlines, doorhalen, nieuwe dingen opstarten waar je eigenlijk geen tijd voor hebt – ik zorg graag goed voor mezelf.
Ik loop nu een paar jaar rond op mijn hogeschool en ik durf inmiddels wel te spreken van een patroon: twee keer per jaar maken we elkaar wijs dat de wereld aanstonds vergaat en dat al het werk voor die tijd dus af moet.
De zomereditie van de Apocalyps is nog wel te doen. We zitten lekker in ons velletje en we weten dat er schunnig veel vakantiedagen op ons wachten waarin het zonnetje haar helende werk kan verrichten.
Maar waarom halen we ons zoveel werk op de hals vlak voor de bloody kerstvakantie?
Moeder natuur strooit blaadjes op het spoor, zet snelwegen blank, laat fietspaden opvriezen en stort allerlei gore ziektebeelden over ons uit. Tamelijk ondubbelzinnige boodschap lijkt me: maak een u-bocht, kruip terug in je hol en geef je over aan een Ray Donovan–marathon.
Maar nee hoor, we slaan ons er manmoedig doorheen, hoesten en niezen onze collega’s ziek, installeren een nepzon op het bureau (ik wou dat het een grap was) en leveren met ons broze gestel prutswerk af waar ook nog eens geen mens op zit te wachten – te druk met de eigen sores.
We maken de vreemdste connecties met cycli van de natuur. Vinden het niet eens meer raar dat iemand ooit heeft bedacht dat de betrouwbaarheid van onze auto’s in het geding raakt als een blauwe planeet precies één baan om de zon heeft afgelegd. Accepteren het dat we aan een huis vast zitten als de aarde drie keer om de eigen as heeft gedraaid.
Maar gewoon in je werk een beetje meegaan in het ritme van de seizoenen, dat wil er maar niet in. Als we nu eens afspreken dat we volgend jaar vanaf medio oktober beginnen met de eerste klussen over de kerstvakantie heen te tillen? Werken we in april wel wat harder. Wel zo leuk ook voor de familie.
Mooie vakantie alvast, rust lekker uit, en houd je een beetje in straks (alsjeblieft).
jaccovanuden.com 